اشعار عاشقانه

	دل نوشته تقدیم به استاد تمام لحظه های ناب من! 💕 دلنوشته ی خوشبخت ترین عاشق دنیا 💕 اشعار عاشقانه ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺗﺐ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﭙﯿﭽﻨﺪﺕ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﯾﺪ ! ﺭﺍﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻨﺪﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﺍﺵ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺩ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺪﺍﻧﯽ \" ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ \" ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﯾﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﺗﺎ \" ﺁﺏ - ﺑﺎﺑﺎ \" ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﭘﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻨﺪ ﺣﺎﺷﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﯾﺎ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻧﻪ؟ ﺳﺎﺩﻩ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻭ ﻧﺒﯿﻨﯽ ...! ﺑﺸﻨﻮﯼ ﺍﻣﺎ ... ﯾﻌﻨﯽ ... ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﺮﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺭ ﻭًﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺷﺮﺟﯽ ! ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ! ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺑﯽ ﺧﻠﺨﺎﻝ! ﺑﺎﯾﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﺧﯿﺲ ﭼﺸﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺭﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﯾﺮﻭﺯ- ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ- ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﮔﻔﺘﯽ \": ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ \".... ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﻧﮑﺮﺩﻡ، ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺳﺮ ﻣﮑﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﮑﻦ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻣﺪﻩ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻟﻒ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﮑﻦ ﺍﻣﺮ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺷﻮﻡ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎ ! ﻟﺒﻢ ﺭﺍ ﻧﻬﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﮑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ،ﻣﺜﻞ ﻋﻤﺮ ﮔﻞ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﻧﺪﺍﻣﺎ ! ﮔﻞ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﮑﻦ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﭼﯿﺪﯼ ﻭ ﺑﻮﯾﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﮑﻦ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻤﺖ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻭﺭ ﻣﮑﻦ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺻﺎﺣِﺐِ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .. ﻗﻄﻊ ﻭ ﻭﺻﻠﯽ ..ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺗﻮ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﻃﺎﻕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .. ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ؛ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻧﺎﮐﺎﻡ .... .. ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﯾﯽ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔَﺮﺩ ﻏﻢ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻟﺮﺯﺵ ﺷﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ؟ .. ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﯽ،ﺑﺎﺯ ﻏﺰﻟﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ راه می رفت و در دلش شاید ،با خودش،با تو گفتگو می کرد گاه لبخند می زد و گاهی،خسته می شد بگو مگو می کرد! باید امروز عاشقم بشوی! –باید امروز عاشقت باشم! شاید این بار...(دوستم دارد؟!) –شاید این بار...آرزو می کرد- که تو باشی،بهار هم باشد،آسمان و زمین،سکوت، و بعد از سر شاخه ای گلی می چید،چشم می بست و خوب بو می کرد بعد می گفت :- تا هوا خوبست دوست داری کمی قدم بزنیم؟ تو که لبخند می زدی او هم،چند شعر جدید رو می کرد: تو شبیه فرشته ها هستی،دستهایت دو بال صورتیند -و نگاهت...خدا نصیب کند....-چشمهایی که رو به او می کرد- پلک بر هم نمی زد و آنگاه کم کم آیینه جهان می شد بعد در یک نگاه دنیا را ،پلک می بست و زیر و رو می کرد! پلک می بست،پلک وا می کرد،تو نبودی،چه قدر تنها بود! تو نبودی و نیمه خود را ،در خیال تو جستجو می کرد! ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ، ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ، ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻘّﻮﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭُ ﻣﺎﻩ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ، ﺑﺮ ﺑﻮﻡ ِ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﯾﺸﻢ ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ، ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺭﺍ ، ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ! ﻣﺎﯾﻮﺱ ﻭ ُ ﺑﯽ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻌﺮ ﺩﻓﻨﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﺑﺎﻥِ ﻣﺸﮑﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺳﯿﻨﯽ ِ ﺧﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ، ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐُﺸﻢ ﻗﺮﺹ ِ ﻣُﺴﮑِّﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ... ﺍﺻﻼ ﺭﮔﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ! ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻋﺎﺻﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻗﻠﺐِ ﺧﺴﺘﻪ ﻭُ ﺣﺴّﺎﺱِ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﻣﻦ ﺗﺮﮎِ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﻏﺮﻗﻢ ﺑﮑﻦ ، ﯾﺎ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺭ ﺣﻞ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺣﮑﺎﯾﺘﺖ ﺷﺪﻩ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺷﺪﯼ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ، ﻣﺎﻩ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺁﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﻭﺭﻭ ﺑﺮﺕ ﺭﺍ ﺯﺣﻞ ﺷﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ِ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﺷﺪﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺳﺎﻝ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺪﻝ ﺷﺪﯼ ﻫﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﻭﺍﮊﻩ ﻧﻈﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻏﺰﻝ ﺷﺪﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺳﺤﺮ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﻭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺏﺗﺮ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﺎﺷﯽ ﻏﺮﻭﺏ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺍﺑﺮ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻣﺒﺎﺩ ﺗﻮ ﺍﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ !!! ﻫﻤﯿﻨﻢ ﺑﺲ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻓﺘﺮﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺬﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺷﻌﺮﻡ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻣﯽﻣﯿﺮﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺵ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻄﺮﯼ ﺑﺎ ﺗﻮﺃﻡ ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺑﯽﺩﺭﯾﻎ ﺗﻮﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﺍﺋﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﻪ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﻋﺸﻮﻩ ﺭﺍ ﺣﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻮ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﻢ ﻧﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺁﻥ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺭﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺭﺥ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺍﯼ ﺷﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻋﺸﻖ ﮐﯿﺶ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﯽ ﺭﺥ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﻫﻢ ﭼﻮ ﺷﺎﻫﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻝ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮐﺲ ﺍﻓﺸﺎ ﻣﮑﻦ ﺩﺭ ﻏﺰﻟﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﯾﺠﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﺁﯾﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺯﺍﮔﺮﺱ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﻟﻄﻔﻬﺎ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﻧﺎﺯﮎ ﺑﺪﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﯼ ﻃﻨﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﻫﻮﺱ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺁﻣﺪﯼ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ؟ ﺩﯾﺪﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﻢ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ !! ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﯼ ﻭ ﻣــﺮﺍ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻣﺎﻫﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻏﺮﻕ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﻟﯽ ﻣــﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﯾﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ، ﻧﺸﺪ !!! ﯾﮏ ﺧﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺳﻄﻪ ﻣـــ ــ ـــﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﮐﺮﺍﻥ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻭﻟﯽ ﺷﮑﺮ ﺧـــﺪﺍ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﻭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﺑﺎﺯ ﭼﻮﻥ ﻗﻬﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺟﺎﺭﯼ، ﺗﻠﺦ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﭼﻮﻥ ﭼﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻗﻮﺭﯼ، ﺳﺮﺩ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﻫﺎ، ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻢ ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﻢ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ، ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺭﺍ .. ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮﺱ، ﻣﺴﺖ ﻭ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ ﮐﻮ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ، ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻧﯽ ﺭﺍ؟ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻋﺼﺎﯾﻢ ﺷﺪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ؟ ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯿﮑﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺷﮏ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻨﺪ ﻗﻔﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﺗﻨﮓ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻳﻚ ﺷﻬﺎﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﻲ ﻃﺒﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ . ﻛﻮﺩﺗﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺟﻨﺒﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ . ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ . ﮔﻔﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﻐﺾ ﺷﻬﺮ ﺩﻟﮕﻴﺮﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻏﺎﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﻱ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺸﻮﻱ ﺑﻲ ﻋﺼﺎ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ . ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻣﺮﮒ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﺎﺷﻜﻲ ﺑﺸﻜﻨﻲ ﺳﻜﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺏ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﭼﻮﻥ ﭘﻠﻨﮕﯽ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺯﺧﻤﯽ، ﺭﻭﺯ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻫﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻢ ﺑﺎ ﻏﺰﺍﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﻢ، ﻧﻮﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺯﻻﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﻗﻬﻮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ، ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ ﺷﺒﯿﻪ ﺍﺑﺮ، ﺍﻣﺎ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺘﻢ، ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ مرا هزار امید است و هر هزار تویی شروع شادی و پایان انتظار تویی بهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشت چه بود غیر خزان ها ، اگر بهار تویی ؟ دلم ز هرچه غیر تو بود ، خالی ماند در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی شهاب زود گذر ، لحظه های بوالهوسی است ستاره یی که بخندد به شام تار تویی جهانیان همه گر تشنگان خون منند چه باک ز آن همه دشمن؟ که دوستدار تویی دلم صراحی لبریز آرزومندی است مرا هزار امید است و هر هزار تویی ... ای دلشکسته سعی بکن پاره ای بخند! جزساختن به درد نشد چاره ای، بخند! از شادی زمانه تو هم ساعتی بنوش گاهی شبیه آدم میخواره ای بخند ! لب را تکان بده دهنی نوشکفته باش آخر چرا تو این همه آواره ای!؟بخند! یک سنگر آنطرف ، همه از قهقهه پُرند بر دل نکش ز گریه تو دیواره ای،بخند! در جبهه ی تبسّم ِ ما رعد و برق شو! رگبار زن به محنت و خُمپاره ای بخند! سر در نیاور از حرکات ِ زمان ِ خود مانند طفل ِ ساده به گهواره ای بخند! لختی برای ابر سیه بی خیال شو درروبروی شمس چوسیّاره ای بخند! در این قطار عمر ز ما غم نخواستند دادا! بکن به غصّه ی خود چاره ای، بخند! ابوالفضل دادا ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺩﯾﺪﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺟﺪﺍ ﺷﻘﺎﯾﻘﯽ ﺭﺍ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻮﺝ ﺳﻬﻤﻨﺎﮐﯽ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺭا ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺑﻬﺎﺭ ﺟﺎﯼ ﺷﺒﻨﻢ ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﺗﮕﺮﮒ ﺩﯾﺪﯼ ﯾﺎ ﺻﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﺮﮒ ﺩﯾﺪﯼ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻟﻔﺮﯾﺒﯽ ﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻥ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯼ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﻪ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭ ﮔﺸﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻏﺰﻝ ﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺣﻖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺩﻋﺎﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺑﻠﻮﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺻﺪﺍﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭ رفته... هنوز هم نفسم جا نیامده‌ست عشق کنار وصل به ماها نیامده‌ست معشوق آنچنان که تویی دیده روزگار عاشق چو من هنوز به دنیا نیامده‌ست صدبار وعده کرد که فردا ببینمش صد سال پیر گشتم و فردا نیامده‌ست یک عمر زخم بر جگرم بود و سوختم یک بار هم برای تماشا نیامده‌ست ای مرگ! جام زهر بیاور که خسته ایم امشب طبیب ما به مداوا نیامده‌ست دل خوش به آنم از سر خاکم گذر کنند گیرم برای فاتحه‌ی ما نیامده‌ست حامد.ع نه دل آزرده، نه دلتنگ، نه دلسوخته ام یعنی از عمر گران هیچ نیندوخته ام پاسخ ساده ی من سخت تر از پرسش توست عشق درسی ست که من نیز نیاموخته ام رو سیاه محک عشق شدن نزدیک است سکه ی قلب زیانی ست که نفروخته ام برکه ای گفت به خود،ماه به من خیره شده ست ماه خندید که من چشم به \"خود\" دوخته ام شده ام ابر که با گریه فروبنشانم آتش صاعقه ای را که خود افروخته ام من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم تو را گاهی گذر کن سوی من، تا در گذر بینم تو را افتاده بر خاک درت، خوش آن‌که آیی بر سرم تو زیر پا بینی و من بالای سر بینم تو را یک بار بینم روی تو دل را چه سان تسکین دهم؟ تسکین نیابد، جان من، صد بار اگر بینم تو را از دیدنت بیخود شدم، بنشین به بالینم دمی تا چشم خود بگشایم و بار دگر بینم تو را گفتی که هر کس یک نظر بیند مرا جان می‌دهد من هم به جان در خدمتم، گر یک نظر بینم تو را صد بار آیم سوی تو، تا آشنا کردی به من هر بار از بار دگر بیگانه‌تر بینم تو را تا کی هلالی را چنین زین ماه میداری جدا؟ یا رب! که ای چرخ فلک، زیر و زبر بینم تو را عطر تمام خاطراتش آن حوالی ماند وقتی که ردّ لحظه هایش روی قالی ماند انگشت های خسته و خونین نفهمیدند حسّی که در آیینه ی آشفته حالی ماند با شانه روی آرزو هایش که می کوبید مثل کویری ابتدای خشکسالی ماند در کوچه می پیچید آواز غریب او بغض گلوگیری که درآن خسته بالی ماند گل ها میان دامن او سبز تر بودند درحسرت دستان دختر، فصل شالی ماند با هرم داغ چلّه ها ، آمیزش هر رنگ مهمان شهربوسه ، آغوشی خیالی ماند تا آرزوها روی قالی خاک می خوردند بر سینه ی این باغ ، داغ سیبِ کالی ماند هر تارمویش را به پود غم گره می زد وقتی تمام خاطراتش آن حوالی ماند ... زهرا رسول زاده (بی امان) حول چشمان تو لا قُوّةَ الّا بالله قُل غزلخوانی و شیدایی و مستی لـِلّه آخرالامر غزلهای تو گمراهم کرد هر که دارد هوس در به دری بسم الله: ............. باد می آید و موهات پریشان شده است باد با توست... همین است که طوفان شده است! آخرش خلق رطب ختم به لبهای تو شد مثلا معجزه ها: ختم به قرآن شده است طعم لبهات عسل: \"فیهِ شِفاءٌ لٍالنّاس\" کافر از آیه ی لبهات مسلمان شده است... شب یک روز کذایی به خیابان رفتی بعد از آن شب همه ی شهر خیابان شده است زل زدی سمت افق... بغض شدی... فهمیدم پشت چشمان تو یک فاجعه پنهان شده است \"جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه\" جنگ از دوری چشم تو فراوان شده است رگ زدی... خون دلم ریخت به \"گرمابه ی فین\" فرض کن یک شبه شیراز تو کاشان شده است خون به پا کرده ای و شال به سر کرده ای و راه افتاده ای و جاده هراسان شده است جاده ها حسرت گیسوی تو را می خوردند پیچ هر گردنه در موی تو \"حیران\" شده است این! همین کوه فرو ریخته اندام من است ترک آغوش تو کرده ست که ویران شده است یوسف مصر! به برگشتن خود فکر نکن مدتی هست که کنعان تو زندان شده است... گاه در گُل می پسندد،گاه در گِل میکشد هرچه آدم می کشد، از خامی دل می کشد گاه مثل پیرمردان ساکت است و باوقار، گاه مثل نوعروسان،بی خبرکِل می کشد کجروی های \"فُضیل\"این نکته را معلوم کرد: عشق حتی بار کج را-هم-به منزل میکشد موجهای بیقرار و گوشماهیها که هیچ، عشق ، گهگاهی نهنگی را به ساحل می کشد! دوست مست و چشم من مست است و میدانم ، دریغ، دست از آهو، پلنگِ مست،مشکل می کشد حسین جنتی تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشتم حال اگر چه هیچ نذری عهده دار ِ وصل نیست یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم ماجراهایی که با من زیر باران داشتی شعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشتم بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟! ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من! من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید تا دو ساعت بعد دفنم همچنان جان داشتم!! کاظم بهمنی اندازه ی صد سال نوری از دلت دورم باید همیشه دور باشم از تو ، مجبورم ! یا گریه هایم را میان شعر میگویم یا مینوازد گریه را نت های سنتورم یعقوب عاشق توی این دنیا فراوان است یعقوب... مثل من... که از این گریه ها کورم! هر دفعه دل دادم به دریا باز هم افتاد شکل تو یک ماهی قرمز در دل تورم مثل تمام پسته ها که تلخ میخندند پنهان شده صد بغض پشت خنده ی شورم یک آسمان افتاده در قلبم که غیر از ابر در بین باران های دلتنگیش محصورم شاعر شدن یعنی فقط حسرت... فقط حسرت! یعنی تو دانشگاهی و من پشت کنکورم! درد من نیست که این درد پریشانی هاست این جنون لازمه ی کوچ بیابانی هاست پشت من پهنۀ زخم است ، ولی شهر هنوز... اولین دغدغه اش پینۀ پیشانی هاست از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود ...؟ به کجا می روم این راه پشیمانی هاست ... چند وقتی است که بی حوصله ام ، بی شعرم چشمهایِ تو ولی رمز غزل خوانی هاست من به جز (شعر) به جز( آه )بساطم خالی است ... تو به جز عشق ، دلت صحنه ویرانی هاست من پریشان به پریشانی چشمان تو ام ... چشمهای تو پریشان به پریشانی هاست می توان گفت نمک گیر نگاهم شده ای ... بی نمک نیست اگر سفره بی نانی هاست من کمی بیشتر از عشق تورا می فهمم عشق راه و روشِ بچه دبستانی هاست ... نوع مطلب : - برچسب ها : نوشته شده در یکشنبه 30 اردیبهشت 1403 توسط دلداده‍...\| تعداد بازدید : - اخرین مطالب » آخرین نوشته ها » دلداده جان! » کسی چه می داند؟! » هرچه بادا باد...!! » مثلا هستی.... » روز خوب » تو خود، حجاب خودی... » بسم الله... » خداحافظی موقت...!! » هرگز بغض نکن... درباره وبلاگ استاد عشق! ❤ دلگیرم از تمام خودم؛ از زمان ، زمین ❤ از تو ، همیشه مثل خودم با دلم عجین ❤ این روزهای بی غزل این روزهای تلخ ❤ می خواستم کنار تو باشم فقط همین...❤ موضوعات <-CategoryName-> <-CategoryPosts-> آرشيو وبلاگ شهريور 1396 بهمن 1394 مهر 1394 مرداد 1394 تير 1394 اسفند 1393 بهمن 1393 دی 1393 آذر 1393 آبان 1393 مهر 1393 شهريور 1393 مرداد 1393 تير 1393 خرداد 1393 فروردين 1393 اسفند 1392 بهمن 1392 آذر 1392 آبان 1392 دی 1391 پيوندهاي روزانه زیباترین اشعار معاصر بهترين قالب هاي ميهن بلاگ بقيه لينك ها ... نظرسنجي آمار وبلاگ افراد انلاین : 1 کل بازديد : 100035 بازديد امروز :13 بازديد ديروز : 47 ماه گذشته : 275 هفته گذشته : 93 سال گذشته : 3516 تعداد کل پست ها : 315 نظرات : 0 دانلود آهنگ پشتیبانی قالب Powered By rozblog.com